คำบอกเล่า

เมื่อวานขึ้นรถไฟฟ้าไปทำธุระที่เซ็นทรัลเวิร์ลมาครับ
ผมยืนอยู่ข้างๆ เด็กนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่ง วิชัยก็เลยได้ยินบทสนทนาเข้าโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
น้องคนนึงในกลุ่มบ่นๆ ให้เพื่อนคนอื่นฟังว่า เมื่อคืนไอ้แนทมันโทรหาแฟนมัน เพราะเป็นวันครบรอบ 5 ปีของการเป็นแฟนกัน

5 ปี...

ดูๆ แล้วยังไงๆ น้องก็ไม่เกิน ม.6 นั่นแปลว่า น้องคนนั้นมีแฟนเป็นของตัวเองตั้งแต่ ม. 1 หรือ ป.6

ได้ฟังแล้วบอกตรงๆ แบบไม่อายว่าผมไม่รู้แล้วจริงๆ ว่ะ ว่าเด็กสมัยนี้มีแฟนกันตอนกี่ขวบ

แต่ผมสงสัยอย่างเดียวคำว่าแฟนของน้องมันมีความหมายถึงตรงไหน คำว่ารักกัน...มันมีขอบเขตแค่ไหน
ผมไม่ได้จะบอกว่า เด็กอายุแค่นี้มันจะรู้เรื่องอาไร้ ซึ่งเด็กมันอาจจะรู้จริงๆ ก็ได้นะ
แต่ถ้ามันไม่ได้ลงเอยอย่างที่ควรจะเป็น อย่างในละครเกาหลีโลกนี้สวยงามหิมะตก อย่างในหนังรักโรแมนติกล่ะ
จากที่เคยเห็นมา คู่รักในมัธยมจะเป็นรักที่จะจบลงตอนเข้ามหาลัย มันเป็นรักที่สั้นมาก
แต่เราจะลืมมันยากที่สุด...ถึงตรงนี้มันก็เป็นกรรมของแต่ละคนแล้วว่า...จะเราจะจดจำจบกันแบบไหน

ถ้าความรักคือการเข้าใจกันและกัน...
ก่อนที่เราเข้าใจคนอื่น
เราเข้าใจตัวเองดีแค่ไหนแล้ว

ผมเชื่อนะ ว่าแต่ละคนมีต้นทุนชีวิตที่ไม่เท่ากัน และนั่นทำให้แต่ละคนมีกำไรชีวิตที่ไม่เท่ากันเช่นกัน
นี่แหละมั้งที่เค้าเรียกว่าบุญกรรม... แต่ผมไม่ได้หมายความว่า กำไรชีวิตของทุกคนต้องเท่ากัน
วิชัยครั้งหนึ่งได้ออกหนังสือซึ่งนั่นคงเป็นกำไรชีวิตของผม ที่ไม่เท่ากับหลายคน
แต่ในมุมกลับกัน หลายๆ คนได้ทำให้สิ่งที่วิชัยอิจฉา อยากทำ...
นั่นแหละครับ กำไรชีวิตของแต่ละคนไม่เท่ากัน แต่ไม่ได้หมายความว่าต้องเหมือนกัน

แล้วต้นทุนชีวิต มันมาจากไหน?
มันก็มาจากพ่อ จากแม่ จากครอบครัว จากสิ่งแวดล้อม
บางคนดีมากบ้านรวย พ่อแม่เข้าใจ ครอบครัวอบอุ่น เครือญาติสนิท
ส่งเสียให้เรียนดีๆ สร้างรากฐานที่ดี
แต่บางคนก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น
อย่างที่บอกแหละต้นทุนชีวิตมันไม่เท่ากัน
และต้นทุนชีวิตที่พ่อแม่พยายามทำให้กับเราทั้งหมด มันคงจะถูกเริ่มใช้ตอนที่เรา...เริ่มคิดว่า
"ชีวิตนี้เป็นของเรา เราโตแล้ว"

ชีวิตวัยรุ่นก็เหมือนเล่นพนันครับ...
บางคนเล่นหนัก...เสียหมดตัวเป็นหนี้เป็นสิน
บางคนเล่นอย่างเข้าใจ ต่อต้นทุนให้ตัวเอง ได้กำไร

พ่อแม่คงไม่ได้หวังให้เรามีกำไรชีวิตเป็นกอบเป็นกำหรอกมั้ง
ขอแค่เราไม่ขาดทุนก็พอ...