ไม่น่า เสียดายเลย

โดยส่วนตัวผมเป็นคนไม่สรรหาของหวานพวกเค้กอะไรมากินเท่าไหร่
ผมคิดว่าเค้กอร่อยๆ หนึ่งก้อนมันแพงเกินไปว่ะ (แต่ก็ไม่ได้จะบอกว่าตัวผมเองเป็นประหยัดอดออมมาดแมนรู้จักลงทุนมาดแมนชื่นชอบชีวิตกลางแจ้งอะไรนะ)
เอาเป็นเค้กอร่อยๆ หนึ่งก้อนมันแพงไปสำหรับผมเท่านั้นเอง
และสำหรับผม ขนมเค้กมีความหมายคล้ายๆ กับขนมไหว้พระจันทร์
คือ ควรจะกินในช่วงเวลาพิเศษ เช่นวันเกิด
และผม ไม่ชอบกินเค้กช็อคโกแลต...
เอ่อ..อย่าว่าผมงี่เง่านะ ผมคิดว่าเค้กที่ดีควรเป็นสีขาว สีครีมอะ
คล้ายๆ ภาพจำว่าแอปเปิ้ลต้องสีขาวอะไรประมาณนั้น


วันเกิดปีนี้ผมไม่ได้กินเค้ก
ปีที่แล้วก็ไม่ได้กินเค้ก
ส่วนปีก่อนหน้านั้นได้กินเค้กรึเปล่า จำไม่ได้แล้ว
ผมจำเค้กวันเกิดได้ไม่กี่ก้อนนะ
มีหนึ่งก้อนที่ผมจำได้...
คืนนั้นตอนที่อยู่ภูเก็ต ผมออกเวรรอบบ่ายตอนห้าทุ่มกว่าในคืนวันเกิด แล้วจากที่ไม่ค่อยจะอะไรกับเค้กวันเกิด จู่ๆ ผมก็อยากจะกินเค้กในวันเกิดตัวเองซะงั้น แล้วก็เสือกจะแพ้ท้องเค้กวันเกิดเอาตอนเกือบเที่ยงคืน
...มันก็ช่วยไม่ได้ ผมขับมอเตอร์ไซค์ออกมาเซเว่นตรงเชิงทะเล ("เชิงทะเล" คือชื่ออำเภอน่ะครับ)
ซื้อเ้ค้กหนึ่งก้อนในราคา สามสิบบาท
ออกมานั่นกินอยู่คนเดียวเงียบๆ คนเดียวตรงร้านก๋วยเตี๊ยวแถวๆ นั้น (ที่ปิดไปแล้ว)
เป็นเค้กที่รสชาติไม่ได้เรื่อง...แต่ชุ่มคอมาก
ผมได้เค้กก้อนต่อๆ มากับมยุรีที่เสม็ด เป็นเค้กหนึ่งซีก รสชาติโอเคแต่ชื่นใจ

อีกครั้งที่ผมกินเค้กคือที่ central world ที่่ผมจำชื่อร้านไม่ได้
จำได้แค่ว่าเค้กแม่งแพงชิบเป๋ง แต่ก็อร่อยน้ำตาอาบแก้มเ่ช่นกัน
เสียดายที่ผมไม่ได้เกิดวันนั้น ไม่งั้นจะเป็นอะไรที่ยอดมาก
และอีกครั้ง...ที่จู่ๆ ผมก็อยากกินเค้กอร่อยๆ แบบที่เคยกินที่ central world
มยุรีก็เลยพาไปกินอีกที่ ที่ siam paragon แต่สั่งผิดครับ...
อยากกินเค้กที่ใส่ถั่ว แต่ดันได้เค้กกล้วยหอม
รสชาติโอเคนะ แต่อยากกินเค้กเค้กที่ใส่ถั่วมากกว่า
จะสั่งก้อนที่สองก็เสือกงกเสียดายเงินซะงั้น
ก็เลยกลับบ้านแบบเศร้าๆ
ที่โรงแรมที่ผมเคยทำ จะมีธรรมเนียมน่ารักก็คือ จะซื้อเค้กมาเลี้ยงให้กับพนักงานคนที่ลาออก
และไม่รู้เป็นอะไร เพราะขัดใจชอบซื้อเค้กช้อคโกแลตมาตลอด จนก้อนสุดท้ายที่ผมกิน...
ดีใจที่ได้กินเค้กก้อนนั้นในวันนั้นครับ
ผมเปลี่ยนจากงานโรงแรมมาทำโฆษณามาได้จะครบสองเดือนแล้วครับ เป็นสองเดือนแรกที่หนักหนามาก การปรับตัวจากสายงานที่เคยทำมาทั้งชีวิตมาเป็นอีกงานที่ไม่เคยทำเลย
มันเหมือนเราไปนอกโลกนะครับ
เจอโลกที่พระอาทิตย์หมุนเร็วกว่าเดิม เจอโลกที่แรงโน้มถ่วงไม่เท่าโลกเดิม...
และยังต้องมาแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกับมนุษย์ต่างดาว ต้องมาเรียนภาษามนุษย์ต่างดาวอีก
นี่คือสองเดือนบนโลกใบใหม่ที่สนุก ท้าทายมาก
แต่แล้วเมื่อเช้าวันนึงประมาณอาทิตย์ที่แล้ว...
ผมเกิดเสียดายเค้กที่เคยผมได้กินมา ความรู้สึกที่ห่วยมาก
"นี่กูทำเหี้ยอะไรวะเนี่ย"
ไม่ได้เสียดายเงินที่ซื้อมา แต่รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เอนจอยเค้กเหล่านั้นให้มันเต็มก้อนกว่านี้
ผมรู้สึกอยากกลับไปเวลานั้นใหม่ แล้วค่อยๆ กินเค้กทีละคำ มีความสุขกับเค้กทีละคำให้นานกว่านี้
มีความสุขกับเวลามากกว่านี้ และไปตบกบาลตัวเองที่คอยบ่นว่าเค้กราคาแพง
แต่ถ้าผมย้อนเวลากลับไปกินเค้กได้จริง ผมก็คงจะพ่วงด้วยการกลับไปซื้อหวยสักสองงวดด้วยแน่ๆ (ฮา)
เรื่องผ่านมาแล้วก็ได้แต่เสียใจเสียดายและตั้งหน้าตั้งตารอถึงโอกาสที่จะได้กินเค้กอีกสักก้อน
เค้กสักก้อน มันมักจะมาแบบไม่เลือกรสชาติและเวลาจริงๆ
บางคนอาจจะมีเค้กกินบ่อยๆ แต่บางคนอาจจะไม่
แต่เมื่อไหร่ที่มีเค้กมาให้กิน จงมีความสุขกับมัน
ไม่ต้องกลัวว่ากินแล้วจะอ้วน ไม่ต้องกินแต่ครีม ไม่ต้องกินแต่แป้ง
กินให้เต็มก้อน กินให้เต็มคำ จะได้ไม่เสียใจเวลาที่อยากกินเค้ก แล้วหากินไม่ได้
อย่าเสียดายเงินที่จะซื้อเค้ก อย่าเสียดาย
เพราะหน่วยของเวลาของมนุษย์เรา มันไม่ใช่หนึ่งวัน สองวันนะครับ
มันคือหน่วยปี...และแต่ละปีนั้น...มันเดินเร็วมาก
ถ้ามีเค้กสักก้อน อร่อยกับมันครับ
อย่าใช้ชีวิตกับความเสียดายครับ